سیدجواد نقوی/

دوشنبه شب، چشم بسیاری از دوستداران مباحث اندیشه در کشور به شبکه چهار سیما دوخته شده بود. همه منتظر بودند ببینند فردی چون شیرین هانتر، استاد علوم سیاسی دانشگاه تاون آمریکا که سال‌ها درباره حکومت‌های سکولار درس و بحث داشته چه پاسخ‌های علمی و آکادمیکی برای این موضوع دارد که به یکباره متوجه شدند با وجود اصرار روابط عمومی شبکه مبنی بر پخش برنامه در حساب‌های رسمی خود در شبکه‌های اجتماعی، این برنامه پخش نخواهد شد.

با نگاهی مبهم به قاب تلویزیون در جست‌وجوی این پرسش بودم که چگونه روند رو به رشد این شبکه به عنوان شبکه اندیشمندان و فرهیختگان که با برنامه‌هایی چون شوکران و زاویه توانسته بود مباحث اندیشه‌ای را به مسائل امروز ایران پیوند بزند، با تصمیمی ناگهانی دچار اختلال شد.

به زبان ساده‌تر اهل فکر و اندیشه چند هفته‌ای بود که عادت کرده بودند «پرگار» توجهات خودشان را به سمت و سوی صدا و سیمای ملی خودمان بچرخانند. جایی که مطالبی غنی‌تر و انضمامی‌تر نسبت به زیست‌بوم خودمان مطرح می‌شد و خیلی به قالب مناظرات ابتدای انقلاب نزدیک بود. مناظراتی که یکی از پازل‌های اصلی برتری ایدئولوژی انقلاب بود و همواره دست پر انقلاب را در مقابل اندیشه‌های شرق و غرب نشان می‌داد. پخش نکردن یک برنامه گفت‌وگومحور به این خاطر که شاید طرف مقابل ما فردی مقابل اندیشه انقلاب اسلامی است پاک کردن صورت مسئله است تا تلاشی برای تبیین ایدئولوژی انقلاب اسلامی. در حالی که ما به راحتی توانایی پاسخ به تمام نکات مطرح شده از طرف امثال هانترها را داریم و سابقاً نشان دادیم که متفکرانی مثل علامه جعفری و علامه طباطبایی به راحتی می‌توانند گفتمان مترقی اسلام را به افرادی همچون راسل و هانری کربن بنمایانند و تأثیرگذار نیز باشند. هنوز به یاد داریم که در خلال نامه‌نگاری‌های رد و بدل شده بین علامه جعفری و برتراند راسل، راسل جوابی برای آخرین نامه علامه جعفری نداشت. به نظر باید در رویکردی که تداعی‌گر انفعال ما در عرصه مبانی نظری و فکری است بازنگری کنیم پیش از اینکه دوباره «پرگار» توجهات مخاطبان به سمت و سوی دیگری بچرخد.